Απληστία και καταστροφή , η αρχή του τέλους.

Απληστία και καταστροφη-12+1 ιστορίες συμφωνίας με το “διάβολο”.

Η φτώχεια και η απληστία, αλήθεια, πόσο κοντινές και πόσο ταυτόσημες είναι αυτές οι δύο έννοιες;
Είναι αλληλένδετες, ή απλά λειτουργούν σαν ένα εκκρεμές που όταν χτυπά το ένα άκρο, τότε αντιδρά και εκτονώνεται το δεύτερο;
Η απληστία, η ιδιότητα ενός ατόμου που δεν ικανοποιείται ποτέ, που είναι πλεονέκτης και αναζητά συνεχώς ολοένα και περισσότερα, έχει αρχικά οριοθετηθεί και αποτυπωθεί από δύο γίγαντες της διανόησης.
Ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας είχαν πρώτοι μιλήσει για την απληστία, με τον μαθητή του Πλάτωνα να σημειώνει ότι “η φτώχεια είναι έλλειψη πολλών πραγμάτων και η απληστία όλων” και τον Δάσκαλο να αναφέρει ότι “αυτό που αξίζει, δεν είναι να ζεις για να αποκτήσεις περισσότερα αλλά να ζεις καλά”.


Τα παραδείγματα είναι εκατοντάδες.
Μην πάτε μακριά και ας κοιταχτούμε μεταξύ μας για να εντοπίσουμε συμπεριφορές στον ευρύτερο κύκλο μας οι οποίες “φλερτάρουν” με την αυτοκαταστροφή και την απληστία να ορίζει τις επόμενες κινήσεις τους.

Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου, του Γιάννου Παπαντωνίου και των συζύγων αυτών.

Οι Ευάγγελος Παπαευαγγέλου, Γιάννης Καρούζος, Άρης Φλώρος, Βασίλης Μηλιώνης, Λάκης Γαβαλάς και η πρώην ισχυρή πρώτη κυρία Δήμητρα Λιάνη, αλλά και οι Μπερνάρντ Ταπί, Λανς Άρμστρονγκ και Γιώργος Κοσκωτάς, αποτελούν μόνο την κορυφή ενός παγόβουνου περιπτώσεων ανθρώπων τους οποίους οι επιλογές, οι αδυναμίες και η απληστία οδήγησαν σε μονοπάτια τιμωρίας και πρωτόγνωρης αποκαθήλωσης από την λάμψη που κάποτε διέθεταν.

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως κάποιες γνωστές και μη περιπτώσεις είναι πέρα για πέρα ακραίες αφού οι πρωταγωνιστές από θέσεις εξουσίας ή άλλες φορές παρασυρόμενοι από το σύνδρομο της εξουσίας, φέρονται να έκλεψαν ή έκρυψαν χρήματα, ορισμένες φορές δημόσιο, καταπατώντας το νόμο με γνώμονα το ίδιον όφελος και κινητήριο δύναμη την απληστία που τους οδήγησε τελικά στη δικαιοσύνη και από εκεί τους περισσότερους στα κελιά των φυλακών.