«Ο Λόφος που Σκαρφαλώνουμε» - Το ποίημα της 22χρονης Αμάντα Γκόρμαν στην ορκωμοσία Μπάιντεν που έκανε την Αμερική να ριγήσει.

Μια νέα σελίδα στην ιστορία της Αμερικής γράφτηκε χθες Τετάρτη 20 Ιανουαρίου.

/////  Η νέα αυγή χαράζει καθώς την απελευθερώνουμε

Γιατί το φως υπάρχει πάντα

Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να το αντικρίσουμε

Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να γίνουμε φως /////

AP Image

Η ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν και της Καμάλα Χάρις σηματοδότησε μια νέα εποχή και τα όσα διαδραματίστηκαν σε αυτή έδωσαν την υπόσχεση και την ελπίδα για ένα μέλλον που θα επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος.

Αυτός ήταν και ένας από τους νοηματικούς άξονες του ποιήματος που απήγγειλε η Αφροαμερικανίδα ποιήτρια Amada Gorman κατά τη διάρκεια της τελετής ορκωμοσίας του 46ου προέδρου των ΗΠΑ και της πρώτης γυναίκας αντιπροέδρου.

H Amada Gorman, στα 22 της χρόνια, είναι η νεαρότερη ποιήτρια που έχει συμμετάσχει μέχρι σήμερα σε προεδρική ορκωμοσία.

Κατάφερε με το καθάριο πνεύμα της και την διεισδυτική γραφή της να αποτυπώσει μέσα σε λίγες γραμμές το παρελθόν και το μέλλον της Αμερικής.

 *** Το πλήρες κείμενο του ποιήματος της Γκόρμαν ***

«Ο Λόφος Που Σκαρφαλώνουμε» Όταν ξημερώσει αναρωτιόμαστε που θα μπορέσουμε να βρούμε φως σ’ αυτή την ατέλειωτη σκιά; Η απώλεια που κουβαλάμε μέσα μας, η θάλασσα που πρέπει να διαπλεύσουμε Αψηφήσαμε την ουσία του προβλήματος Μάθαμε ότι η σιωπή δεν συνεπάγεται πάντα ειρήνη Kι ότι οι νόρμες κι οι αντιλήψεις του τι είναι «δίκαιο» δεν συνιστούν πάντα δικαιοσύνη Κι όμως, η αυγή ήταν δική μας προτού το εννοήσουμε Με κάποιο τρόπο τα καταφέρνουμε Με κάποιο τρόπο αντέξαμε και γίναμε μάρτυρες ενός έθνους που δεν λύγισε αλλά ακόμη δεν ολοκλήρωσε την πορεία του Εμείς, οι συνεχιστές μιας χώρας και μιας εποχής που ένα αδύνατο μαύρο κορίτσι, καταγόμενο από σκλάβους και αναθρεμμένο από μία μοναχική μητέρα, μπορεί να ονειρεύεται ότι θα γίνει πρόεδρος για να βρεθεί στη θέσει να απαγγείλει στίχους για έναν πρόεδρο Ναι, απέχουμε πολύ από τη λάμψη, απ’ το αψεγάδιαστο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοχθούμε να σχηματίσουμε μια τέλεια Ένωση Κοπιάζουμε να σφυρηλατήσουμε την Ένωσή μας δίνοντάς της νόημα Να συνθέσουμε μια χώρα αφοσιωμένη σ’ όλες τις κουλτούρες, φυλές, χαρακτήρες και ανθρώπινες καταστάσεις Κι έτσι σηκώνουμε το βλέμμα μας όχι σ’ αυτό π ου στέκεται ανάμεσά μας, αλλά σ’ αυτό που ορθώνεται μπροστά μας Γεφυρώνουμε το χάσμα γιατί γνωρίζουμε ότι για να προτάξουμε το μέλλον μας, θα πρέπει πρώτα να παραμερίσουμε τις διαφορές μας Καταθέτουμε τα όπλα μας για να μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε Δεν θέλουμε να βλάψουμε κανένα, μόνον αρμονία για όλους Ας πει ο κόσμος ότι είναι αλήθεια: Πως ακόμη κι όταν πενθούσαμε, ωριμάζαμε Πως ακόμη κι όταν πονούσαμε, ελπίζαμε Πως ακόμη κι όταν κουραζόμασταν, προσπαθούσαμε Πώς θα είμαστε για πάντα ενωμένοι, νικητές Όχι επειδή δεν θα ξαναγνωρίσουμε την ήττα, αλλά διότι δεν θα ξανσπείρουμε ποτέ το διχασμό. H Γραφή μας λέει να οραματιζόμαστε τη μέρα που όλοι θα κάθονται κάτω απ’ το αμπέλι και τη συκιά τους και κανείς δεν θα τους φοβίζει Αν πρόκειται να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών μας, τότε η νίκη δεν θα έλθει με το λεπίδι, αλλά με όλες τις γέφυρες που θα έχουμε χτίσει Αυτή είναι η υπόσχεση να βγούμε στο ξέφωτο, ο λόφος που σκαρφαλώνουμε, αρκεί να το τολμήσουμε Γιατί το το να είσαι Αμερικανός είναι κάτι παραπάνω από την περηφάνια που κληρονομούμε Είναι το παρελθόν, στο οποίο εισερχόμαστε και το πως το διορθώνουμε Είδαμε μια δύναμη που προτιμούσε να γονατίσει το έθνος μας Να καταστρέψει τη χώρα μας, αν θα κατάφερνε έτσι να καθυστερήσει τη Δημοκρατία Κι αυτή η προσπάθεια λίγο έλειψε να πετύχει Αλλά κι αν μπορεί κατά καιρούς να καθυστερήσει η Δημοκρατία Ουδέποτε μπορεί να νικηθεί οριστικά... Αυτή την αλήθεια, αυτή την πεποίθηση εμπιστευόμαστε Γιατί όσο εμείς έχουμε στραμμένα τα μάτια μας στο μέλλον, η ιστορία έχει τα δικά της στραμμένα πάνω μας Είναι η εποχή της δίκαιης εξιλέωσης Tη φοβηθήκαμε στο ξεκίνημά της Δεν νιώσαμε έτοιμοι να γίνουμε οι κληρονόμοι μιας τόσο τρομακτικής ώρα αλλά βρήκαμε μέσα της τη δύναμη να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο, να δώσουμε ελπίδα και γέλιο στους εαυτούς μας Κι εκεί που κάποτε ρωτούσαμε “πώς θα μπορέσουμε να υπερισχύσουμε της καταστροφής;”, τώρα διαβεβαιώνουμε “πώς θα μπορέσει η καταστροφή να υπερισχύσει εις βάρος μας;” Δεν θα βαδίσουμε προς το παρελθόν, αλλά θα κινηθούμε σ’ αυτό που πρέπει να γίνει: Μια χώρα μωλωπισμένη αλλά ακέραια, καλοπροαίρετη και τολμηρή, άγρια κι ελεύθερη Δεν θα μας πισωγυρίσει, ούτε θα διακόψει την πορεία μας ο εκφοβισμός, γιατί γνωρίζουμε ότι την αδράνεια και την απραξία μας θα κληρονομήσει η επόμενη γενιά Τα δικά μας σφάλματα θα γίνουν τα δικά τους φορτία Αλλά ένα είναι σίγουρο: Αν ενώσουμε τον οίκτο με τη δύναμη, και τη δύναμη με το δίκαιο, τότε η αγάπη θα γίνει η κληρονομιά κι αλλαγή μας, το πατρογονικό δικαίωμα των παιδιών μας Ας αφήσουμε, λοιπόν, πίσω μας μια χώρα καλύτερη από εκείνη που μας άφησαν Με κάθε ανάσα απ’ το στήθος μου, θα ανυψώσουμε αυτό τον λαβωμένο κόσμο σ’ ένα νέο θαυμαστό Θα ξεσηκωθούμε απ΄ τους χρυσούς λόφους της Δύσης Θα ξεσηκωθούμε από τα ανεμόδαρτα Βορειο-Ανατολικά, όπου οι προπάτορές μας έδωσαν σάρκα και οστά στην επανάσταση Θα ξεσηκωθούμε από τις παραλίμνιες πόλεις των Μεσοδυτικών Πολιτειών Θα ξεσηκωθούμε απ’ τον ηλιόλουστο Νότο Σε κάθε άκρη της χώρας μας, σε κάθε γωνιά που αποκαλείται πατρίδα μας, οι συμπατριώτες μας, τόσο διαφορετικοί και όμορφοι, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους Κι όταν έλθει η μέρα, θα βγούμε απ’ τη σκιά φλεγόμενοι κι ατρόμητοι Η νέα αυγή χαράζει καθώς την απελευθερώνουμε Γιατί το φως υπάρχει πάντα Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να το αντικρίσουμε Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να γίνουμε φως

“The Hill We Climb,” When day comes we ask ourselves, where can we find light in this never-ending shade? The loss we carry, a sea we must wade We’ve braved the belly of the beast We’ve learned that quiet isn’t always peace And the norms and notions of what just is Isn’t always just-ice And yet the dawn is ours before we knew it Somehow we do it Somehow we’ve weathered and witnessed a nation that isn’t broken but simply unfinished We the successors of a country and a time Where a skinny Black girl descended from slaves and raised by a single mother can dream of becoming president only to find herself reciting for one And yes we are far from polished far from pristine but that doesn’t mean we are striving to form a union that is perfect We are striving to forge a union with purpose To compose a country committed to all cultures, colors, characters and conditions of man And so we lift our gazes not to what stands between us but what stands before us We close the divide because we know, to put our future first, we must first put our differences aside We lay down our arms so we can reach out our arms to one another We seek harm to none and harmony for all Let the globe, if nothing else, say this is true: That even as we grieved, we grew That even as we hurt, we hoped That even as we tired, we tried That we’ll forever be tied together, victorious Not because we will never again know defeat but because we will never again sow division Scripture tells us to envision that everyone shall sit under their own vine and fig tree And no one shall make them afraid If we’re to live up to our own time Then victory won’t lie in the blade But in all the bridges we’ve made That is the promise to glade The hill we climb If only we dare It’s because being American is more than a pride we inherit, it’s the past we step into and how we repair it We’ve seen a force that would shatter our nation rather than share it Would destroy our country if it meant delaying democracy And this effort very nearly succeeded But while democracy can be periodically delayed it can never be permanently defeated In this truth in this faith we trust For while we have our eyes on the future history has its eyes on us This is the era of just redemption We feared at its inception We did not feel prepared to be the heirs of such a terrifying hour but within it we found the power to author a new chapter To offer hope and laughter to ourselves So while once we asked, how could we possibly prevail over catastrophe? Now we assert How could catastrophe possibly prevail over us? We will not march back to what was but move to what shall be A country that is bruised but whole, benevolent but bold, fierce and free We will not be turned around or interrupted by intimidation because we know our inaction and inertia will be the inheritance of the next generation Our blunders become their burdens But one thing is certain: If we merge mercy with might, and might with right, then love becomes our legacy and change our children’s birthright So let us leave behind a country better than the one we were left with Every breath from my bronze-pounded chest, we will raise this wounded world into a wondrous one We will rise from the gold-limbed hills of the west, we will rise from the windswept northeast where our forefathers first realized revolution We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states, we will rise from the sunbaked south We will rebuild, reconcile and recover and every known nook of our nation and every corner called our country, our people diverse and beautiful will emerge, battered and beautiful When day comes we step out of the shade, aflame and unafraid The new dawn blooms as we free it For there is always light, if only we’re brave enough to see it If only we’re brave enough to be it.”     Sourse: The American News