####
Φίλοι μου,
Να λυπάστε το νησί που φορά ένα ρούχο που δεν το υφάνει, που τρώει το ψωμί που δεν το έχει θερίσει και πίνει τι κρασί που δεν έχει τρέξει από το πατητήρι του.
Να λυπάστε το νησί που δοξάζει μ’ εγκώμια τον κίβδηλο δήμαρχο του σαν ήρωα και που τον θεωρεί ευεργέτη και σωτήρα του.
Να λυπάστε το νησί που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία. δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σαν βρίσκεται μέσα στ' αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.
Να λυπάσαι το νησί που έχει πολιτικό την αλεπού, τον σαλτιμπάγκο φιλόσοφο και που η τέχνη του είναι τέχνη πιθηκισμού και μπαλωμάτων.
Να λυπάσαι το νησί που δέχεται κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες και αργότερα τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα» για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι.
Να λυπάσαι το νησί που οι κάτοικοί του από χρόνια βουβάθηκαν κι οι σπουδαίοι του άντρες ακόμα δεν έχουν γεννηθεί.
Να λυπάσαι το νησί που έχει γίνει κομμάτια και που κάθε κομμάτι του δουλεύει για την για την πρωτεύουσά του και μόνο.
####
[ Παράφραση του « The Prophet », Χαλίλ Γκιμπράν ]
