Μιλήσαμε πριν στο τηλέφωνο και σχεδόν ένοιωθα τον πόνο σου.
Δεν διακρίνω πλέον την ουσία σε όλα αυτά που προσπαθούσα μέχρι πρόσφατα να πετύχω.
Μοιάζει μάταιο και ανούσιο να εστιάζω σε προσωπικές φιλοδοξίες όταν όλα γύρω μου είναι ψεύτικα και ξεπεσμένα.
Στεναχωριέμαι να βλέπω τους γονείς μου μέχρι τώρα να αγωνίζονται και να ταλαιπωρούνται χωρίς να μπορώ να τους παρέχω ουσιαστική βοήθεια.
Πάντα πίστευα ότι τόση αγάπη και φροντίδα που καταβάλατε θα είχε το ανάλογο αντίκρισμα και επιστροφή.
Διάβαζα αυτό εδώ το άρθρο το οποίο θεωρώ αρκετά αξιόλογο και περιεκτικό και σκεφτόμουν εσένα και την μητέρα.
Σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι όλο αυτό που συμβαίνει, πόσο πολύτιμες στιγμές χαράς και οικογενειακής ευτυχίας μας στέρησαν και εξοργίζομαι.
Η ζωή είναι τελικά οι στιγμές πατέρα, γιατί οι στιγμές μένουν, οριοθετούν και χαράζουν πορείες.
Τις κουβαλάμε μαζί μας, τις αναπολούμε, τις επιδιώκουμε.
Αυτές τις στιγμές που μας κλέβουν σκέφτομαι και δεν ξέρω τελικά αν τα όνειρα και η ανάγκη να δημιουργήσω μπορούν να εκφραστούν με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ.
Ίσως ποτέ δεν είχε τελικά καμιά σημασία.
Σε φιλώ.
?????
0 σχολια:
Post a Comment