« Ρεβυθούσα και Μακρονήσι »...Περασμένα-ξεχασμένα;... ΟΧΙ από εμάς !!!

(+) στην εικόνα

«Το νησί ανήκει πάντα σε νησί. Δεν έχουν βάση όσα λένε οι Μεγαρείς, ότι δηλαδή επειδή είναι πιο κοντά στη στεριά πρέπει να ανήκουν διοικητικά σε αυτούς. 

Τα ίδια υποστηρίζουν και οι Τούρκοι... για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου... Από συστάσεως του ελληνικού κράτους τα νησιά αυτά ανήκουν στη Σαλαμίνα», αυτά υποστήριζε με θέρμη ο τότε δήμαρχος  Σ. Σοφράς.

Η διαφορά εκκρεμεί έκτοτε στα Ελληνικά Δικαστήρια (το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά ή και το Άρειο Πάγο), τα οποία σαν άλλο Δικαστήριο της Χάγης καλούνται να επιλύσουν το πρόβλημα, ενώ τίποτα δεν αποκλείει η υπόθεση να φτάσει ακόμη και στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια...

Μέχρι σήμερα, λίγοι θυμούνται την είδηση που είχε δημοσιευτεί πριν από περίπου 9 χρόνια, 

Σας θυμίζω:

1) Το  άρθρο της  Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 18ης Μαΐου 2008 , με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Γκρίζα ζώνη στον Σαρωνικό »  (http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=3165144)  , 

2) την ανάρτηση μας με τίτλο ¨ΟΛΠ, COSCO, ΔΕΣΦΑ  και Δήμος Σαλαμίνας ...«Τι είχες Γιάννη, ότι είχα πάντα. » .... μία από τα ίδια !!   

3) την ανάρτηση του Salamisnews  «Σπύρος ΣΟΦΡΑΣ = ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ, ΔΕΣΦΑ ΚΑΙ… “ΓΥΑΛΑΚΙΑ ΣΕ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ”

Το άρθρο ης  Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας είχε ως εξής:

#####

Γκρίζα ζώνη στον Σαρωνικό

Σκηνικό «Ιμίων» στην καρδιά του Σαρωνικού!
Σε ελάχιστη απόσταση από τη γη της Αττικής και ανάμεσα στα ιστορικά Μέγαρα και στη Σαλαμίνα υπάρχει, εδώ και 40 χρόνια, μια «γκρίζα ζώνη», την οποία διεκδικούν -ευτυχώς- Έλληνες... από Έλληνες: οι βραχονησίδες Ρεβυθούσα και Μακρόνησος (συνώνυμη με τον τόπο εξορίας) αποτελούν το «μήλον της Έριδος» για τους δύο γειτονικούς δήμους.

Στο μέχρι στιγμή εμφύλιο νομικό πόλεμο η Σαλαμίνα έχει κερδίσει προσωρινά (με απόφαση της Επιτροπής Ορίων του υπουργείου Εσωτερικών) τη Ρεβυθούσα, ενώ στον Δήμο Μεγαρέων κατοχυρώθηκε η Μακρόνησος.

Το φυσικό αέριο

Οι μάχες, ωστόσο, συνεχίζονται καθώς όλα τα λεφτά -κυριολεκτικά- είναι η Ρεβυθούσα: Εκεί βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του φυσικού αερίου της ΔΕΠΑ που έρχεται από τη Ρωσία και, συνεπώς, τα έσοδα από τη χρήση της γης και τα ανταποδοτικά τέλη (πάνω από 150.000 ευρώ ετησίως) αποτελούν στόχο για κάθε δημοτικό ταμείο.

Ο τοπικός αυτός εμφύλιος θυμίζει συχνά... Αιγαίο: από επικλήσεις διεθνών συνθηκών και ιστορικών χαρτών μέχρι σημαίες των δύο περιοχών που υψώνονται εναλλάξ στις δύο βραχονησίδες...

Από το 1960 έως το 2000 οι δύο νησίδες δεν εμφανίζονταν να ανήκουν διοικητικά σε κανέναν από τους δύο δυναμικούς γειτονικούς δήμους.

Ξαφνικά, όμως, το 2001, ένας υπάλληλος του Δήμου Σαλαμίνας... ύψωσε τη σημαία του δήμου του στις δύο περιζήτητες τώρα περιοχές μέσα στη θάλασσα: Κατά τη διάρκεια της απογραφής, εκτελώντας απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, κατέγραψε τα δύο νησάκια στα περιουσιακά στοιχεία της Σαλαμίνας.

Η πράξη θεωρήθηκε «casus belli» από τους Μεγαρείς, που σήκωσαν το γάντι αμφισβητώντας τη νομιμότητα της μονομερούς εκείνης ενέργειας.

Οι εξελίξεις έφεραν αμηχανία και στην ίδια τη ΔΕΠΑ, η οποία δεν ήξερε πού να πληρώσει τα δημοτικά τέλη!

Αρχικά δήλωσε ότι θα τα καταβάλει στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, για να μην πάρει μέρος στη διένεξη. 

Αργότερα κάποια τέλη εισέπραξε ο Δήμος Μεγαρέων, αλλά ύστερα από παρέμβαση του Δήμου Σαλαμίνας, τον Σεπτέμβριο του 2007, η εταιρεία ανέθεσε στη ΔΕΗ την εκτέλεση αυτής της δύσκολης αποστολής.

Προσωρινή λύση

Ο Δήμος Μεγαρέων αντέδρασε, φέρνοντας το πρόβλημα ενώπιον της Επιτροπής Ορίων του υπουργείου Εσωτερικών. Η οποία εξέδωσε μία σολομώντεια λύση: Η Μακρόνησος στα Μέγαρα και η Ρεβυθούσα στη Σαλαμίνα, σύμφωνα με τον χάρτη της ΕΣΥΕ του 1963, όπως αναθεωρήθηκε το 1972 και το 1983.

Τα Μέγαρα 

* Προσέφυγαν αμέσως στα διοικητικά δικαστήρια του Πειραιά, υποστηρίζοντας ότι από άλλους χάρτες της περιοχής προκύπτει σύγχυση περί το διοικητικό καθεστώς των νησίδων. 

* Για παράδειγμα, σε χάρτη της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού που χρησιμοποιούνταν ως τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η Ρεβυθούσα και η Μακρόνησος φαίνεται να ανήκουν στο Ν. Αττικής από την πλευρά των Μεγάρων, ενώ η Σαλαμίνα στη Νομαρχία Πειραιά!

Στο οπλοστάσιο των Μεγαρέων υπάρχουν και άλλα επιχειρήματα, όπως:

* Στο Ρυθμιστικό Σχέδιο της Αθήνας (1985) η Ρεβυθούσα υπάγεται στη χωροταξική υπο-ενότητα των Μεγάρων, ενώ και στην εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη (1930) αναφέρεται ότι «ανήκει στη συστάδα των Μεγαρίδων νησίδων».

* Έγγραφο του Δήμου Μεγαρέων, όπου αναφέρεται ότι οι νησίδες ανήκουν στο Δημόσιο και υπάγονται στα Μέγαρα και πως η Ρεβυθούσα έχει εκμισθωθεί στον κτηνοτρόφο Γ. Κορδαλή προς βόσκηση!

* Το γεγονός ότι η εγκατάσταση των αποθηκών του φυσικού αερίου της ΔΕΠΑ έγινε στη Ρεβυθούσα επειδή από τα Μέγαρα υπάρχει πρόσβαση. 

* Άλλωστε, και ο κύριος αγωγός φυσικού αερίου διασχίζει τα Μέγαρα (13 χλμ.), ενώ οι άδειες εγκατάστασης εκδόθηκαν από το Πολεοδομικό Γραφείο Μεγάρων. 

* Και, επιπλέον, η Ρεβυθούσα εξυπηρετείται από τον ΟΤΕ Μεγάρων!

Ο Δήμος Σαλαμίνας από την πλευρά του, 

* Επικαλείται μεταξύ άλλων το Σύνταγμα, τη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και τον Ευρωπαϊκό Χάρτη Τοπικής Αυτονομίας για την προστασία των νησιωτικών περιοχών αλλά και τις αλλαγές των εδαφικών ορίων των ΟΤΑ. 

* Θεωρεί, έτσι, ότι συντρέχει τεκμήριο προτεραιότητας για υπαγωγή των νησιωτικών περιοχών σε άλλη νησιωτική περιοχή.

* Υποστηρίζει ακόμη ότι επί 170 χρόνια δεν υπήρξε καμία αμφισβήτηση του νομικού καθεστώτος των δύο νησιών, τα οποία από την ίδρυση του Δήμου Σαλαμίνας (1835) μέχρι το έτος 1912 ανήκαν σ' αυτόν, ενώ και μετά το 1912 έως το 2001 «δεν υπάρχουν άλλες μεταβολές» (Δήμος Σαλαμίνας, έκδοση ΚΕΔΚΕ).

* Χαρακτηριστικά προσκομίσθηκε έγγραφο του προσωρινού διοικητή Σαλαμίνας το 1928 (Γενικά Αρχεία του Κράτους) περί ακατοίκητων νήσων της Σαλαμίνας, όπου αναφέρονται οι νησίδες Ρεβυθούσα και Μακρονήσι.

Ερωτώνται η Κα Δήμαρχος και ο Κος Σοφράς, έχουν κάτι σχετικό να μας πουν ;