ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΛΕΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Δεν έλειψαν ποτέ από την ελληνική δραματουργία καίριες σάτιρες της πολιτικής μας παθογένειας και φάρσες με αντικείμενο τα εκλογικά αλισβερίσια, τις απάτες και την προσπάθεια παραπλάνησης του ψηφοφόρου με φουσκωμένες προεκλογικές υποσχέσεις.
Χωρίς να θέλω να εξαντλήσω το θέμα, αναφέρομαι στην αναπαραγωγή αυτών των μεθόδων που δυστυχώς από την εποχή του Βυρσοδέψη του Κλέωνα έως τον Γουλιμή που λίγα χρόνια μόλις μετά την ίδρυση του Κράτους κατατρόπωσε τον Χαρίλαο Τρικούπη, στο αριστουργηματικό κωμειδύλλιο του Δημητρίου Καπετανάκη «Ο Γενικός Γραμματεύς», στο «Ο Μπαμπάς εκπαιδεύεται» του Μελά, στον «Τοπικό παράγοντα» του Παν. Καγιά, στον «Λευτεράκη τον Πολιτευόμενο» των Σακελλάριου- Γιαννακόπουλου, στο «Ζητείται ψεύτης» του Ψαθά στις κωμωδίες του Καρύδη «Κούτρας» και «Υποψήφιος βουλευτής», και στον κινηματογραφικό «Μαυρογιαλούρο» του Αλέκου Σακελλάριου στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο", όπου αδιαλείπτως ο λαός ως ψηφοφόρος παραπλανάται και συχνά προδίδεται.
Και ενώ πάντα οι μεγάλοι σατιρικοί ποιητές και συγγραφείς εντοπίζουν τα φαύλα μούτρα και τα ξεμπροστιάζουν, ο λαός χαίρεται μεν τη σάτιρα ως θεατής, στην πραγματικότητα όμως λες και τυφλώνεται, όταν φτάνει στην κάλπη ελκύεται όπως ο κοπροκάνθαρος μπούρμπουλας από τα σ….τά.
Με ποιητική άδεια θα παραφράσω τον Αλέκο Σακελλάριο, όπου οι παραπλανημένοι κάτοικοι είναι οι κάτοικοι του νησιού πυτιούσα (...αν δεν ξέρετε που βρίσκεται θα σας ξαναδώ μετεξεταστέους στη γεωγραφία το Νοέμβριο) που στέλνουν συστημένες μούτζες στους συντοπίτες τους Μαυρογυαλούρους, αγανακτισμένοι, που τους ψήφισαν γι ένα ριμαδογεφύρι που να συνδέει το νησί τους με την στεριά ή μιά αξιοπρεπή Μαρίνα που να γίνει το κέντρο της Μεσογείου (sick).
Πρόκειται για μια αλληγορική αναφορά σε μια φανταστική φαρσοκωμωδία.
Κάθε ταύτιση τρίτων με τον δημαγωγό Κλέωνα που παρουσιάζεται σαν άγριος Παφλαγόνας είναι εντελώς τυχαία και συμπτωματική.
Αποδέκτης της φιλοφρόνησης του Χατζηχρήστου είμαι εγώ, επιβράβευση των επιλογών μου.
Admin