«Πόσοι να είναι άραγε συνολικά οι μεταλλαγμένοι που ξεσκονίζουν τα παπούτσια της εξουσίας ;;»

Προσεγγίζουμε και πάλι το θέμα της δήλωσης του Γιάννη Μπούτση.
Μία δήλωση που αξίζει να την ξαναδιαβάσουμε όλοι ξανά και ξανά !! .

Πέρασαν έκτοτε 18 μήνες, μια χρονική απόσταση που διασφαλίζει την ψυχρότητα στην κρίση.

Καταρχήν, ο πρώην πρόεδρος της δημοτικής κοινότητας Αιαντείου κ. Ιωάννης Μπούτσης δεν πρέπει σήμερα να αισθάνεται υπερήφανος γ’ αυτή του τη δήλωση. Συνάμα πρέπει να είναι προβληματισμένος για τυχόν «άδειασμα» που θα του επιφυλάξει η τοπική κοινωνία.

Ευτυχώς η δήλωση («εδώ») του Ι. Μπούτση,
καταγράφηκε ανεξίτηλα στις κατά του δημάρχου Τσαβαρή δηλώσεις των πρώην συνεργατών του .
Η αρχική αντίδραση του Δημάρχου , καταγράφηκε επίσης στις μαύρες σελίδες της ιστορίας του. Και πάλι Ευτυχώς!
Τραγικό σφάλμα η επιστροφή του ασώτου; Δυστυχώς … !!!.

Αναρωτιέμαι ως πολίτης, αν ο κάθε υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος έτσι χειρίζεται  την υποψηφιότητα του αυτή την κρίσιμη στιγμή, τι θα κάνει για τα μικρά ζητήματα της καθημερινότητας;

Αλίμονο!  Αντί να αξιοποιήσει (εκμεταλλευτεί) τη δήλωση του ……προτίμησε να ρίξει την ευκαιρία στο βούρκο της μικρότητας και της ψευδαίσθησης που έχει δημιουργηθεί στους πέριξ του Δημαρχιακού Μεγάρου.

Φαίνεται ότι έχουμε υποψήφιους δημοτικούς σύμβουλους με καθεστωτική και συστημική νοοτροπία.
Οι ιδέες και τα συμφέροντά τους απέχουν πολύ από τα συμφέροντα και τα οράματα των πολιτών της πόλης.
Δεν αποτελούν το κύτταρο δημοκρατικής έκφρασης, γιατί απλά είναι ένα μεταλλαγμένο κύτταρο με ισχυρή δόση αναισθησίας…

• Δέκα οκτώ μήνες μετά, ο πρώην κοινοτικός πρόεδρος επιστρέφει στο μαντρί... αλώβητος πολιτικά και αναβαθμισμένος;  
• Πέρασε μέσα από αυτή τη δοκιμασία χωρίς να διαταραχθούν οι σχέσεις του με τους υποστηρικτές του;  
• Χαίρει μαζί με τον δήμαρχο της πολιτικής εκτίμησης και αποδοχής της μικρής μας κοινωνίας  επειδή αρκέστηκαν σε μια χλιαρή αμοιβαία συγνώμη και αλληλοκατανόηση;  
• Ποια η χρησιμότητα αυτής της διαμάχης,  προς τι αυτή η ανταλλαγή  των άσφαιρων πυροβολισμών που είχαν στο οπλοστάσιό τους;

Βέβαια η κοινωνία, διάβασε, άκουσε, έμαθε και θα κρίνει οσονούπω,  και ασφαλώς θα κατατάξει τον κάθε έναν τους στη θέση που τους αξίζει…
 
Το βάρος της αποκατάστασης θέλει κότσια, θέλει υπερηφάνεια και ανδρισμό.  
Κι’ αυτό δυστυχώς λείπει από τον τόπο.