Όταν ο λαός πτωχεύσει, φτωχός καθίσταται και ο ίδιος ο ηγέτης του.

Η απαρχή της σύγχρονη πολιτικής ιστορίας είναι η Γαλλική Επανάσταση του 1789.
Τότε καθιερώθηκε και η έννοια του ‘Κοινωνικού Συμβολαίου’ δια του οποίου ο ηγέτης οφείλει να κυβερνά εξ ονόματι του λαού από τον οποίον πηγάζει η εξουσία του.
Οποιαδήποτε αποτυχία του να προασπίσει τα συμφέροντα και.....
την ευημερία του λαού του, τότε,  παραχωρείται το δικαίωμα στον λαό να απαιτήσει την αντικατάσταση του.
Στην Ελλάδα οι καρέκλες της εξουσίας έχουν γίνει συνώνυμες με δικαιώματα, επιδόματα, προνομιούχα μεταχείριση αλλά και ταυτόχρονα με την άρνηση ανάληψης οποιαδήποτε προσωπικής πολιτικής ευθύνης από τους περισσότερους κρατικούς αξιωματούχους ή με την παραίτηση τους από κρατικό αξίωμα. 
Το σύνδρομο της συλλογικής ευθύνη, κατά το οποίο φταίνε πάντα οι άλλοι και άρα το εκλογικό σώμα, φαίνεται να καταδιώκει και το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο,  λες και οι πολιτικές αποφάσεις τους δεν μπορεί να χρήζουν κριτικής.
Όταν ο λαός καλείται στις κάλπες να εκλέξει ηγέτη, επιλέγει το άτομο που θεωρεί ικανότερο, ανάμεσα στους υποψηφίους, να αντεπεξέλθει στις ιστορικές ευθύνες που αντιστοιχούν σε μια τέτοια θέση.
Γιατί ο ικανότερος ηγέτης, είναι αυτός που προπορεύεται, αυτός που δείχνει το δρόμο, αυτός που πρωτεύει, που χρησιμεύει ως κανόνας και υπόδειγμα για τους άλλους. 
Και οφείλω να τονίσω πως μέγιστο καθήκον του σύγχρονου ηγέτη είναι η προώθηση του εθνικού συμφέροντος , ο λόγος ύπαρξης «raison d’etat», το οποίο συνοψίζεται, αφενός εις την επιβίωση της κρατικής οντότητας που ο ίδιος πρεσβεύει και αφετέρου στην ευημερία και επιβίωση του λαού του οποίου τα συμφέροντα αντιπροσωπεύει.
Η ευθύνη για τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον μας στις εκλογές της 25ης , ας μη θεωρηθούν λοιπόν ως συλλογικές, είναι πολύ απλά ατομικές, είναι μόνο δικές μου και δικές σου.
Το παραμύθι της συλλογικής ευθύνης πρέπει να τελειώσει.