Πώς νιώθει ο Έλληνας σήμερα; Ποια η ψυχολογία του;

Το ότι η Ελλάδα έχει πτωχεύσει δημοσιονομικά είναι κοινό μυστικό.

Το ερώτημα είναι πώς εξωτερικεύεται αυτή  η κρίση απ τον κάθε μας ξεχωριστά, ποια είναι η ψυχολογική του κατάσταση,  πως βιώνει αυτή την κρίση και γενικότερα ποια είναι η πολιτική του συμπεριφορά;

Πως αντιδρούν οι απλοί πολίτες σήμερα στην προσπάθεια της κυβέρνησης να φορολογήσει και τον αέρα που αναπνέουν ; 
Εδώ και ένα ενάμιση χρόνο με αφορμή την οικονομική κρίση,
πολλά είναι τα ερωτήματα που γεννιούνται, και δεν είναι αναγκαίο να απευθυνθεί κανείς σε ψυχολόγους, ούτε σε μέντιουμ, ούτε σε αναλυτές για να πάρει απάντηση σε όλα αυτά που ακούγονται, όπως πχ « Δεν θα πτωχεύσουμε » ή « Λεφτά υπάρχουν » ούτε το « Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» ούτε το « Εν οίδα ότι ουδέν οίδα », γιατί... απλά όλα αυτά είναι « ο υπόκωφος βόμβος ενός ηφαιστείου έτοιμου να εκραγεί ».

Βλέπεις «Πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς να δέχονται επιθέσεις στον δρόμο, σε εστιατόρια σε παραλίες »,« να απαξιώνονται συλλήβδην, και ίσως όχι άδικα τα ΜΜΕ και οι εν υπηρεσία διατεταγμένοι δημοσιογράφοι », να εμφανίζονται αντιδραστικές οργανώσεις, απλοί πολίτες να οργανώνουν κινήματα, να κυκλοφορούν ανέκδοτα, να σατιρίζονται στην TV πρόσωπα και θεσμοί, να εμφανίζονται αφίσες και gratifies με φράσεις όπως « Μας πρόδωσαν » « Φέρτε πίσω τα κλεμμένα », « Να καεί, να καεί η Π@@@@@α η Βουλή », « να αποποιούνται συνολικά οι πολιτικοι τον χαρακτηρισμό ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ είσαστε » και τελευταία « Οδηγοί να αρνούνται να πληρώσουν διόδια στους εθνικούς δρόμους και εισιτήρια στα ΜΜ Μεταφοράς», «Ασθενείς να αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο στα Κρατικά νοσοκομεία » να υπάρχει μια προϊούσα αντίδραση της καθημερινότητας, μια έμφυτη μορφή αντίστασης που θέτει σε αμφισβήτηση το σημερινό διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Να βλέπεις άνδρες και γυναίκες στον δρόμο να παραμιλούν, να σκέφτονται το πως θα τα βγάλουν πέρα, το στρες για το σήμερα να τους έχει βάλει τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι, και τους νέους χωρίς να ελπίδα για το αύριο να μεταναστεύουν.

Στην ουσία όλοι είναι κολλημένοι στο στάδιο της άρνησης, πολύ μακριά από τη φάση της αποδοχής…

Αυτό φαίνεται σε κάθε δημόσια συζήτηση, κουράστηκαν να ακούν από τους πολιτικούς ότι «Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι», η συγκαταβατικά να ομολογούν ότι τάχα «Μαζί τα φάγαμε», ή το «Εσείς και οι άλλοι συμπράττετε στη διαφθορά», «Εσείς δεν πληρώνεται τους φόρους» , και πάντα μα πάντα υπεύθυνοι να είναι οι άλλοι, να θέλουν να μας περάσουν το μήνυμα και το συναίσθημα ότι μας έχουν πληγώσει.. άλλοι…άλλοι.. όπως η Μέρκελ, η Ευρώπη η Τρόικα το ΔΝΤ» ή ότι τάχα «Την αποκλειστική ευθύνη έχει ο ελληνικός λαός (sic!) που δεν έχει δώσει εντολή σε κανέναν εκπρόσωπο της τρόικας να παρεμβαίνει στην πολιτική ζωή του και να του δίνει μαθήματα».

Με όλα αυτά, ποια είναι η ελπίδα για το αύριο;

Σήμερα ο μέσος Έλληνας βρίσκεται στη φάση του ανεπεξέργαστου σοκ, είναι σαν να γκρεμίστηκε το σπίτι σου και κοιτάς τα ερείπια και δεν θέλεις ακόμα να το πιστέψεις και παράλληλα νοιώθεις μετέωρος … ανάμεσα στην παραλυσία και την οργή.

Ακριβώς ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, στην παραλυσία και την οργή το επόμενο στάδιο είναι η εξωτερίκευση του τραύματος, είναι η θλίψη και η αποδοχή από την μια μεριά και συγχρόνως η λογική επεξεργασία από την άλλη.

Με δυο λόγια, μου φαίνεται ότι πίσω από την κρούστα της άρνησης…. 

«Η ευέλικτη ψυχοσύνθεση του Έλληνα επεξεργάζεται ήδη την κρίση και ποιος ξέρει…. ίσως μας αιφνιδιάσει με απρόσμενες λύσεις ».