Τα Δημοτικά κουτσαβάκια .

Υπάρχουν δημοτικοί άρχοντες πολύ δε περισσότερο δημοτικοί σύμβουλοι, άνδρες και γυναίκες, που όταν τους ακούς σε αγχώνουν, είτε αγορεύουν στο δημοτικό συμβούλιο είτε αλλού, και κάθε φορά που τους ακούς να σε πιάνει κρίση πανικού.

Μη περιμένετε να σας πω ονόματα ή να σας φωτογραφίσω κάποιον ή έστω να σας δώσω κάποιο χτυπητό παράδειγμα, (Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου …φύλαγε τα ρούχα σου ν’χεις τα μισά που λένε).


Τους ακούς κ’ αναρωτιέσαι, Θα τελειώσει την φράση; Θα την βρει την λέξη; Θα την αμολήσει την κοτσάνα; Τους ακούς και σ’ έρχεται τρέλα.

Ρε συ, σκέφτεσαι μέσα σου, αυτοί μας κοροϊδεύουν και το απολαμβάνουν.

Μασάν τα ψέματα σαν στραγάλια. Πλάθουν τις λέξεις σαν τα κουλουράκια. Το άσπρο το βάφουν μαύρο. Ξέρουν τι θέλω να ακούσω και το λένε χωρίς να κοκκινίζουν.

Και δεν ξέρεις τι να κάνεις να φύγεις ή να κάτσεις; Να σταματήσεις να τους ακούς, ή να τους στείλεις στον αγύριστο;

Αυτός/ή είναι χειρότερος από τον «άλλον» μου λέει ο φίλος μου κάθε φορά που τους ακούγαμε πλάι-πλάι, και περιττεύει να σας πω τον πάγιο χαρακτηρισμό που τους επιφυλάσσει κάθε φορά που τους αναφέρει!!.

Αμ’ ό άλλος… που τον περιέβαλες με σιγουριά ; που να ήξερες ότι η σιγουριά αυτή θα πήγαινε περίπατο.

Που ν’ ήξερες ότι την μπάλα θα την παιδέψει, θα την ζαλίσει, θα την πιλατέψει και στο τέλος, θα βγει μαζί της άουτ.

Αμ’ ή άλλη η καλαμο-καβαλικεμένη… που όταν την ακούς να σου μιλάει με μια αίσθηση οικειότητας, σε κάνει να πιστέψεις πώς να ..τώρα θα μου σφίξει το χέρι και θα σκύψει να ακούσει το πρόβλημά μου.

Και φαντασιώνεσαι ότι μπορεί και να καθίσει μάλιστα μαζί σου όταν βρεθεί σε κάποια καφετέρια ( χωρίς βέβαια να σου πληρώσει τον καφέ ), και να σε ρωτήσει μάλιστα τι κάνει η κυρά και τα παιδιά.

Αμ’ το άλλο!!!...μετά από κάθε νέα εκλογή να βλέπουμε τον νέο κολαούζο του δημάρχου, κάθε παρακοιμώμενο να μας παριστάνει τον τσικ-λεβέντη, τον νέο Τσέ…-μάγκα.
Με το βλέμμα αγριεμένο, το κεφάλι ιταμώς ανασηκωμένο, τη φωνή του επιτηδευμένα βαριά, τις λέξεις μακρόσυρτες, δήθεν «χρωματισμένες», το περιεχόμενο επιθετικό και ανέμελα προσβλητικό, με την στάση του νέο-νταή των χιλίων καρατίων, Άνετη !

Κι αν του προσθέσεις έναν λεπτό μουστάκι και του βγάλεις το δεξί μανίκι από το σακάκι και του φορέσεις μια μαύρη «ρεπούμπλικα» με φαρδιά κορδέλα θα έχεις ένα κουτσαβάκι του 1900, που αγορεύει στην «πιάτσα» με τα αλάνια μαζεμένα γύρω του.

Ένας επίγονος, ένα κακέκτυπο πολιτικού μάγκα της πάλαι ποτέ τοπικής νομενκλατούρας, που σκορπάνε σαν τα παιδιά του λαγού άμα εμφανιστεί ο (αυθεντικός) Μπαϊρακτάρης με την ψαλίδα του κι αρχίσει να κόβει «μανίκια» και «μουστάκια».

Ρε δεν πάτε να…..