Τελικά θα τρελαθούμε ομαδικά;

Δεν ξέρω αν αξίζει να αναφερθώ στο είδος εκείνου του παράσιτου .. του «Πολιτικορουφιάνου».
Αυτών δηλαδή που τόσο για την δική τους αυτοπροβολή όσο και για την στήριξη της πολιτικής στρατηγικής του αφεντικού τους, περιγράφουν επηρμένοι, όπου βρεθούν κι’ όπου σταθούν, το τεράστιο έργο που τάχα υλοποιήθηκε επί των ημερών τους, ενώ συγχρόνως, ως αόρατοι ωτακουστές ή αυτήκοοι μάρτυρες,
να διαρρέουν ως αποκλειστικές πληροφορίες ότι συζητούν στις κατ ιδίαν συναντήσεις τους οι πολιτικοί αντίπαλοι του αφέντη τους.
Τελάληδες δηλαδή και κομιστές ειδήσεων, που μέσα σε ελάχιστα λεπτά να κάνουν γνωστούς τους διαλόγους (!!!) των άλλων πολιτικών παρατάξεων, επιβεβαιώνοντας τον ρόλο του «πολιτικορουφιάνου» όπως ακριβώς  παρακάτω τον περιγράφω.

Πολιτικορουφιάνος λοιπόν είναι εκείνο το «παράσιτο» που γαζωμένος στην (ρουσφετολογική ή όχι) καρέκλα εξουσίας που σήμερα κατέχει ή που επιδιώκει να πάρει, και θεωρεί ως δεδομένο ότι για την προσφορά του αυτή θα πρέπει να του απονεμηθεί ως παράσημο η ταυτότητα του Πήλιου Γούση ή του Αρτέμη Μάτσα.

Επειδή αυτό ως φαινόμενο, συνήθως διογκώνεται κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, καλό είναι να περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί, και ποιες θα είναι οι τελικές του διαστάσεις.
Κι όσο πλησιάζει η ημέρα και η στιγμή της κρίσης, τόσο συχνότερα θα εμφανίζονται ενώπιον μας, θα μας γίνονται φόρτωμα, και θα μας ζητούν για λογαριασμό του αφεντικού τους, να πάρουν την αναγκαία πίστωση χρόνου για να ολοκληρώσουν εκείνο το τμήμα του έργου που τάχα εκκρεμεί.
Θα μας ζητούν δηλαδή να εμπιστευθούμε ξανά και ξανά τα αφεντικά τους για μια ακόμα πενταετία ή δεκαετία … προβάλλοντας το επιχείρημα της ανικανότητας των άλλων να ολοκληρώσουν το δικό τους τεράστιο (ανύπαρκτο) έργο!!.
Αυτό όμως που στην κυριολεξία με εκνευρίζει είναι το γεγονός ότι μερικοί εξ αυτών, ασθμαίνοντας,  φτάνουν στο σημείο να προκαλούν το λαϊκό "κοινό περί δικαίου αίσθημα".
Και ενώ είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους  να συμπαραστέκονται ως αδέκαστοι μάρτυρες κατηγορίας στην κατά την άποψη τους δίκαια αγανάκτηση(!!!) του σύγχρονου κι αγιάτρευτου δικομανή «Φιλοκλέωνα», βαυκαλίζονται ταυτόχρονα περιπλανώμενοι τους διαδρόμους του δικαστικού μεγάρου,  να φαντασιώνονται και να ονειροπολούν την διαιώνισης της ηγεμονίας των ίδιων και των παρακολουθημάτων τους, προβάλλοντας το επιχείρημα  του ότι « για να ολοκληρωθεί το έργο τους (!!!) επιβάλλεται να τους δοθεί η ευκαιρία της δεύτερης τετραετίας» !!.
Είναι δυνατόν με όλα αυτά να μην τρελαίνεσαι ;;