Σκέψεις μετά την σημερινή συνέντευξη στον «Salamisol web radio».

Φτάνει πια …..
Αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που η τριετής τους ένοχη σιωπή, δεν τους δίνει το δικαίωμα να ταυτιστούν με την επανάσταση των σιωπηλών, σ’αυτούς που δεν μέτρησαν ποτέ την αξία του λόγου αλλά ούτε και έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη της δικής μας σιωπής.

Γιατί μόνο η  σιωπή που όταν δεν είναι ένοχη είναι πάντα καλύτερη απ’ το θόρυβο, κι όλοι αυτοί αν και ένοχοι ή  τουλάχιστον συνένοχοι κάνουν πολύ θόρυβο.

Γιατί δεν έκαναν την σιωπή τους μια εκκωφαντική κραυγή όταν έπρεπε,

Γιατί στην σιωπή τους άρθρωναν μόνο μια λέξη, την λέξη της υποταγής «yes man» ή της απουσίας… «Παρών».

Γιατί όταν έπρεπε δεν αντιστάθηκαν, δεν μάζεψαν τα κομμάτια τους, τους συνειρμούς τους, τις σκέψεις και τα όνειρά τους, για να έχουν το θάρρος να μας δηλώνουν τώρα πως θα ξεκινήσουν τα μεγάλα ταξίδια.

Αυτό είναι θράσος κι όχι θάρρος!

Κύριοι, μάθετε πως:

H σιωπή είναι και θέση μα και άρνηση, είναι επικοινωνία αλλά και απόσυρση, δηλωτικό ζωής, μοίρας, τέχνης, αισιοδοξίας, συνέχεια ζωής.

O ήχος  της σιωπής είναι να μάθουμε  να  ακούμε την επιθυμία και τους φόβους του άλλου,

Να νιώθουμε το ανείπωτο.

Να μάθουμε:
Ν' αφουγκραζόμαστε τι υπάρχει μετά απ’ την κραυγή.

Ν’ αφουγκραζόμαστε τον ήχο της σιωπής της ταραγμένης ψυχής του ανθρώπου που ζει σ’ ένα ερειπωμένο σπίτι δίχως φως, δίχως νερό, δίχως τζάμι στο φεγγίτη.

Ν’ αφουγκραζόμαστε τη σιωπή της γυναίκας που θέλει να   σφραγίσει  μέσα  της  ένα   χαμόγελο,  ένα  ασήμαντο  χάδι  του αγαπημένου της μέχρι την αιωνιότητα.

Ν’ αφουγκραζόμαστε την σιωπή του κοινωνικά αποκλεισμένου και κατατρεγμένου ανθρώπου.

Να δίνουμε χώρο και να μαντεύουμε τη σιωπή του διαλογιζόμενου που προσπαθεί μέσα απ’ την εσωτερικότητά του ν’ αποβάλει τα’ αρνητικά συναισθήματά του.

Να δίνουμε χώρο και να κατανοούμε τη σιωπή του εξομολογούμενου μα και του εξομολογητή.

Στις δύσκολες μέρες μας και στις συνθήκες που ζούμε, η σιωπή δεν πρέπει να είναι «χρυσός» γιατί μπορεί να παρερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση με τα κακώς κείμενα.

Κι αν κανείς για να προστατεύσει τον εαυτό του και τους συντρόφους, την κοινωνία ολόκληρη από τον καθημερινό εξευτελισμό και τη βαρβαρότητα πρέπει να σιωπά, ας σιωπά «βροντερά» με λόγο που να πονά και να θυμώνει.

Επιτέλους ας τελειώσουμε με τους άφωνος σωτήρες... με τον λόγο του Καβάφη:

///  Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς,μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες.

Μην την εξεφτελίζεις, πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία. ///

από το "Όσο μπορείς"