Δικομανία, ελληνική ιδιοτροπία ή επακόλουθο ενός δικαστικού συστήματος που νοσεί;

Θα θεραπευθεί τελικά ο σύγχρονος Φιλοκλέων ή θα τρέχουμε στα δικαστήρια για ψύλλου πήδημα;
Από την εποχή του Κλέωνα, η ιστορία αποδεικνύει πώς οι Έλληνες είμαστε ένας λαός με έντονη ροπή στη δικομανία, γνωστή άλλωστε η κωμωδία του Αριστοφάνη « Σφήκες » με πρωταγωνιστές αντίδικους τους σκύλους Αιξωνέα και Κυδαθηναιέα.

Δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά, αφού όλοι μας έχουμε τα ίδια γονίδια, αφού ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας μας έχει εύκολη τη φράση «ξέρεις ρε ποιος είμαι Εγώ;» ,
καθώς και σε ένα κράτος που το πολιτικό κατεστημένο πάσχει από εμμονή στη δικομανία, ακόμα και για περιπτώσεις που είναι πρόδηλα και εξόφθαλμα αβάσιμες. 
Στην προκειμένη περίπτωση δεν θα ασχοληθώ με τον απλό πάσχοντα από δικομανία πολίτη αλλά με τον πολιτικό άνδρα που αντιδρά σε κάθε πολιτική κριτική στο πρόσωπό του.
 Θα ασχοληθώ μ' αυτόν που στην κριτική για τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ του πράξεις, από οπουδήποτε κι αν προέρχονται ...... αξιώνει να μείνει στο απυρόβλητο .... απειλώντας θεούς και δαίμονες ! 
Είναι γνωστό ότι η κριτική γενικότερα όπως και η σάτιρα, δέχονται τις εντυπώσεις τους από την κοινωνία,έπειτα,στιγματίζουν/χτυπούν τον πολιτικό άνδρα ή και την ίδια την κοινωνία καιτέλος, δέχεται ξανά τον αντίκτυπό τους σε ένα αέναο κύκλο επιρροής.

Έτσι γίνεται πάντα. Κι' όμως αμέτρητοι είναι οι απλοί πολίτες, οι σατιρικοί συγγραφείς και οι ποιητές στον τόπο μας που ένιωσαν αυτόν τον αντίκτυπο, πολύ καλά!

Ως παράπλευρες απώλειες της σάτιρας θα σας θυμίσω τον Σούτσο που φυλακίστηκε δυο φορές γιατί εξύβρισε το Στέμμα, τον Σουρή που δικάσθηκε για εξύβριση της βασίλισσας Όλγας ή τον Ροΐδη και τον Λασκαράτο τους αφόρισε η Εκκλησία». >

Μου είναι πρακτικά αδύνατο να αναφερθώ σε συγκεκριμένες δίκες πολιτικών κατά απλών πολιτών ή δημοσιογράφων γιατί στη λίστα αυτή δεν υπάρχει ούτε αρχή ούτε τέλος, θα ασχοληθώ μόνο με εκείνον τον πολιτικό άνδρα που προσφεύγει στην δικαιοσύνη ζητώντας να καταδικάσει με απόφαση της, και μάλιστα με τον πλέον κατηγορηματικό και απερίφραστο τρόπο κάθε πολίτη που είχε το θάρρος ή το θράσος θα έλεγα κατ’ αυτόν να τον κριτικάρει.

Με εκείνο τον πολιτικό που απαιτεί απ την δικαιοσύνη, να εκφράσει ανοιχτά την αντίθεση της σε τέτοιου είδους κριτικές, ζητώντας να του επιβάλλει ως αποζημίωση εκατομμύρια Ευρώ για ηθική βλάβη, ισχυριζόμενος ότι τάχα «ο σκοπός του πολίτη ήταν η εξύβρισης του», καθόσον οι εκφράσεις που χρησιμοποίησε τάχα υπερέβησαν κατά πολύ το αναγκαίο μέτρο.

Τέτοιου είδους ενέργειες θυμίζουν άλλες εποχές που επιβάλλονταν από θέση ισχύος με μοναδικό σκοπό να τρομοκρατήσουν όποια φωνή εκφράζεται ενάντια στις αποφάσεις τους,

Να φιμώσουν όποιον τολμά να έχει αντίθετη γνώμη απ την δική του.

Όλα αυτά όμως, είτε το θέλουν είτε όχι, έχουν τα όρια τους και κάτι τέτοιου είδους κινήσεις εκφοβισμού ανήκουν στο παρελθόν!!

Τελικά ο σύγχρονος Φιλοκλέων θα γιατρευτεί οριστικά κι αυτός από το πάθος της δικομανίας του ή θα τρέχουμε για ψύλλου πήδημα στα δικαστήρια;