Χθες το πρωί, ο ένας άφηνε την τελευταία του πνοή και ο άλλος οδηγείτο στις φυλακές Κορυδαλλού. O ένας αφήνει πίσω του μια ογκώδη δισκογραφία, ο άλλος μια ογκωδέστατη δικογραφία..

Παλικάρια και «παλικάρια»

Tης Μαρίας Κατσουνάκη

Καλό σου Ταξίδι.

Υποθέτω ότι ο Ακης Τσοχατζόπουλος θα είχε πάει να ακούσει τον Δημήτρη Μητροπάνο. Ισως και να είχε χορέψει τη «Ρόζα» ή το «Ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου».
 
Εξάλλου, ο μακροβιότερος και ισχυρότερος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, με τα μεταξωτά πουκάμισα και τα ωραία κοστούμια, δεν ήταν μόνο κιμπάρης και γενναιόδωρος, αλλά και δεινός χορευτής του μεταπολιτευτικού ρεπερτορίου.

Θα είδε στο πρόσωπο του Δ. Μητροπάνου τη σοβαρότητα, αυστηρότητα, «δωρικότητα», όπως γράφτηκε, με την οποία ασκούσε ένα επάγγελμα απαιτητικό, δύσκολο, με κανόνες που βάζει η νύχτα και η πίστα, υποχρεώσεις που υπαγορεύουν οι πωλήσεις και το μάρκετινγκ, με μεγάλο βαθμό έκθεσης και, των εξ αυτής, κινδύνων ή παρενεργειών.

Ομως, στις τέσσερις δεκαετίες που μεσουράνησε απέκτησε μόνο φίλους και ένα κοινό που τον αγάπησε, γιατί, πρώτα απ’ όλα, το σεβάστηκε, δεν το κολάκεψε με λαϊκισμούς, σουσουδισμούς, απληστία, μεγαλομανία. Απέριττες κινήσεις όταν τραγουδούσε, αποτραβηγμένος σε έναν κόσμο δικό του, μέσα του. Εξέπεμπε εντιμότητα, ευθύτητα.

Παλικαριά. Να μια λέξη ρετρό, αποσυρμένη πλέον.

Τις ίδιες, περίπου, δεκαετίες μεσουρανούσε και ο Ακης Τσοχατζόπουλος, από τους επικρατέστερους διαδόχους του Ανδρέα Παπανδρέου, πρόσωπο συμβολικό της μεταπολιτευτικής ευδαιμονίας και, όπως κατηγορείται επισήμως, διαφθοράς.

Χθες το πρωί, ο ένας άφηνε την τελευταία του πνοή και ο άλλος οδηγείτο στις φυλακές Κορυδαλλού.

O ένας αφήνει πίσω του μια ογκώδη δισκογραφία, ο άλλος μια ογκωδέστατη δικογραφία.

Ο υψηλόβαθμος της κρατικής και κομματικής μηχανής απολογήθηκε χθες επί ώρες στον ανακριτή για διακίνηση μαύρου χρήματος που προερχόταν από προμήθειες.

Δεν έπεισε με τις απαντήσεις του. Οπως εμφανίστηκε τραγικά εκτεθειμένος στην, προ μηνών, συνέντευξή του στους «Νέους Φακέλους».

Τα επιχειρήματά του έωλα, οι ανακολουθίες, η σύγχυση, η διάτρητη άμυνα (γεμάτη από «ε, και λοιπόν;», «εν πάση περιπτώσει...», «μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;», «ένα λεπτό...») ήταν το σκηνικό μιας ολοκληρωτικής, εκκωφαντικής κατάρρευσης.
Ψέματα, απάτες, σκοτεινές κόγχες της μνήμης και της ιδιοτελούς εξουσίας;

Τα «Παλικάρια» της μεταπολίτευσης, μυστακοφόρα ή μη, όλο και πιο άπληστα, όλο και πιο αδίστακτα και για τούτο πιο ευάλωτα.

Χθες, ένας «δυνατός και περήφανος άντρας» έφευγε, «κλείνοντας με θόρυβο την πόρτα του λαϊκού τραγουδιού». Ενας άλλος άντρας, που ζούσε με δανεική δύναμη και υπερηφάνεια, είδε την πόρτα της φυλακής να κλείνει πίσω του.

Οταν ξανανοίξει –σύντομα ή αργά– όλα θα είναι αλλιώς. Για εκείνον και για μας. Γιατί τα εύσημα της παλικαριάς τα δίνει, εν τέλει, ο λαός.

Πηγή: Kathimerini.gr