Το δικό μου « Νόστιμον Ήμαρ »

Εικ. από το blog  « Η Γνώμη της Σαλαμίνας »

Ο Όμηρος ονομάζει «νόστιμον ήμαρ» την ημέρα που ο ξενιτεμένος Οδυσσέας γυρίζει στην αγαπημένη του Ιθάκη.
Από τότε για χιλιάδες χρόνια η γλώσσα μας κρατάει ζωντανές τις ίδιες λέξεις και τις πλουτίζει με νοηματικές αποχρώσεις που βρίσκουν τις αρχικές και ουσιαστικές τους σημασίες, αρκεί να γνωρίζουμε τις μακρινές μας ρίζες.
Είμαστε λαός της διασποράς, της ξενιτιάς, της περιπέτειας.
Ανήσυχοι και ριψοκίνδυνοι δοκιμάζουμε φεύγοντας μακριά από τον τόπο καταγωγής να βρούμε μια καλύτερη τύχη.
Και είτε τη βρούμε είτε όχι επιστρέφουμε συχνά στον τόπο καταγωγής μας και ζούμε με τις προσωπικές του ο καθένας συγκινήσεις, τις «νοστιμιές της επιστροφής», της παραμονής και του χωρισμού.
Είναι οι μέρες που εμείς οι ξενιτεμένοι αναβαπτιζόμαστε ψυχικά.
Είναι τότε όπου, το σώμα θέλει την δική του ανάπαυση, μα και η ψυχή που θέλει τη δική της τροφή.
Πολλές αλησμόνητες παιδικές μέρες που κάνουν αναγκαία τη θέληση για επιστροφή στη πατρίδα που μας γέννησε.
Είναι το δικό μας πνευματικό αναβάπτισμα, ναυτικοί, μετανάστες και ξενιτεμένοι να αναβαπτιζόμαστε σε μια τοπική «κολυμβήθρα» γεμάτη από ήθη, έθιμα, παραδόσεις και τοπικές εκδηλώσεις.
Ακόμα κι θάνατος να γίνεται το δικό μας «νόστιμον ήμαρ».
Το δικαίωμα μας για ενταφιασμό μαζί και δίπλα-δίπλα στο νεκρό μας πατέρα, την μάνα που μας γέννησε, στον νεκρό μας αδελφό.
Η ιστορία, το παρόν και το μέλλον του τοπικού μας εθίμου που άκαιρα, αναίτια και απρόσμενα άλλοι κατάργησαν.

Αυτοί… που σε ξένα χώματα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και που σήμερα διαφεντεύουν τον δικό μου τόπο..

Αυτοί που αποφασίζουν χωρίς συναίσθημα το δικό μου «νόστιμο ήμαρ», είτε αυτό μεταφράζεται από την άρνηση τους στη μεταδημότευση μας είτε ακόμα περισσότερο στο δικαίωμα μας να ενταφιαστούμε δίπλα στους δικούς μας νεκρούς.

Αυτό είναι Το “πασχαλινό δώρο” της Νέας δημοτικής αρχής!

Ο Tempora O Mores!

Τάσος Θεοχάρης,

πρώην δημότης Αμπελακίων Σαλαμίνας.