ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ - ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ ΜΕΝ ......

« Σήμερα το δύσκολο δεν είναι να είναι κάποιος  δήμαρχος, Υπουργός, το δύσκολο είναι να είναι Κύριος » 

Σε έναν τόπο που τον διοικεί η πολιτική ανεπάρκεια, οι πολιτικοί ταγοί που τον υπηρετούν δεν ανέχονται την ελευθερία του λόγου που τους τονίζει την ανεπάρκεια τους και τους καυτηριάζει.

Η αντίδραση τους ανακτά κάθε φορά την επικαιρότητά της, όποτε έρχεται να μας απασχολήσει μια νέα εκλογική αναμέτρηση.

Αντιδρούν έτσι, όχι μόνο για να νομιμοποιήσουν τις παραβάσεις των κανόνων της πολιτικής αναμέτρησης, αλλά και
γιατί η πολιτική προπαγάνδα ήταν ανέκαθεν η βασική μέθοδος και το απόλυτο μέτρο πολιτικής εξέλιξης και κοινωνικής επιτυχίας.

Μας επιβάλουν υποτιμώντας μας την άποψη ότι είναι σωστό να υποκρινόμαστε το αντίθετο κατά την αποτίμηση ατομικών και κοινωνικών συμπεριφορών.
Μπερδεμένος πράγματι από την πολιτική κατάσταση, ο πολιτικά αδύναμος να αρθρώσει ένα μεστό πολιτικό λόγο επιλέγει μεν πεπαλαιωμένες μεθόδους κύρια όμως άστοχους χαρακτηρισμούς, τάχα προσβλητικούς.
Όταν λοιπόν ένας πολιτικός αποκαλεί ένα κομματικό του αντίπαλο «ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ», οφείλει να γνωρίζει ότι «ο πολιτικός ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ» είχε δύο ιδιότητες του ανεπαρκή μεν Πολιτικού, αλλά και του έντιμου και Θαρραλέου Ανδρός από την άλλη.
Αλλιώς πέφτει σε Πολιτική Γκάφα !! κάνει ΛΑΘΟΣ!!.
Γιατί στην ταινία, τα μεν φάσκελα κατευθύνονται πράγματι προς τους πολιτικούς άνδρες που ασκούν εξουσία, σ’ αυτούς που υπόσχονται ότι ΘΑ, ΘΑ και ΘΑ, σε όλους αυτούς δηλαδή, που αφού πρώτα εκλεγούν στην συνέχεια δεν πραγματοποιούν τις υποσχέσεις τους, πρός δε τους γενναίους και τίμιους πολιτικούς ο Αλέκος Σακελάριος επιφύλαξε όχι την απαξία αλλά την ΚΆΘΑΡΣΗ, την μέγιστη ηθική αξία ενός πολιτικού, ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ.
Και γ’ αυτούς που δεν θυμούνται την ταινία, απ’ όπου και το «Μαυρογιαλούρος» τους παραπέμπω εδώ. [Η παραίτηση είναι μετά την 01ω:11λ:20δ]

Συμπέρασμα;
Είναι προτιμότερο να αφήσεις κάνα δύο φίλους σου δημοσιογράφους [Γνωστούς για τις μεγάλες…κωλοτούμπες τους] να γράφουν για σένα, γιατί είναι καλύτερα «Να μιλάς λίγο για αυτά που ξέρεις και καθόλου για αυτά που δε ξέρεις».


Το σχόλιο αυτό είναι αφιερωμένο σε όσους τελικά δεν ανέβηκαν ποτέ στο αεροπλάνο του Κώστα Χατζή, και που τα όνειρα και οι ελπίδες τους έμειναν καθηλωμένες στο έδαφος, όλως δε εξαιρετικά και ιδιαίτερα σε κείνους, που αν και σε σύνταξη, δεν έχουν ακόμα κατέβει από τα σύννεφα !!!!