Οι θεοί της Ελλάδας. « Οι Αθάνατοι ».

Εγκαινιάστηκε πριν από λίγες μέρες, στην περίφημη Γλυπτοθήκη του Μονάχου,  μια έκθεση για τους θεούς της ελληνικής αρχαιότητας με υπέροχα εκθέματα για τα πάθη και τα παθήματα των ανθρώπινων εκείνων θεών.

Ίσως, όλοι κάτι θα έχουμε ακούσει για την περίφημη Γλυπτοθήκη του Μονάχου, το μουσείο που κατασκεύασε στις αρχές του 19ου αιώνα ο πολύς Leo von Klenze, που φιλοξένησε τη συλλογή ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων του ελληνολάτρη Λουδοβίκου Α' της Βαυαρίας και εγκαινιάστηκε το 1830, εκεί εκτίθεται μέχρι σήμερα μεταξύ άλλων και ο γλυπτός διάκοσμος του ναού της Αφαίας.


Η Γλυπτοθήκη του Μονάχου άνοιξε πριν από λίγες μέρες, και θα διαρκέσει ένα χρόνο και φέρει τον τίτλο «Οι Αθάνατοι. Οι θεοί της Ελλάδας».

Θαυμάσια εκθέματα, όχι μόνο μεγάλα αγάλματα, αλλά και σεμνότερα δείγματα αγγειοπλαστικής και μικροτεχνίας, εκτυλίσουν στα μάτια του σημερινού επισκέπτη τις αρετές και τις κακίες, τα πάθη και τα παθήματα, των θεών του Ολύμπου που ήταν φτιαγμένοι από την αστείρευτη ελληνική φαντασία κατ’ εικόνα και ομοίωση των ανθρώπων.

Η Άρτεμις σε αγγείο του 470 π.Χ.

Με γενικές γνώσεις για τους θεούς, τους ήρωες και τους δαίμονες της Ελλάδας, χάνεται η επίγνωση ότι οι μύθοι εκείνοι εξακολουθούν να προσδιορίζουν τον πολιτισμό μας, ότι οι κανόνες και οι χρησμοί, οι πράξεις και τα εγκλήματα εκείνων των θεών είναι ακόμα αυτά που κάνουμε κι εμείς.»
Σε πινάκιο του 470 π.Χ. βλέπει κανείς μια λεπτεπίλεπτη και χαριτωμένη Ήρα με στέφανο και πτυχωτό ένδυμα, ενώ σε άλλα εκθέματα να  απεικονίζεται σαν πεισματάρα και εριστική μέγαιρα.
Η Αθηνά άλλοτε είναι η σώφρων και διανοούμενη κόρη του Δία κι αλλού, όπως σε μια πρώιμη γιγαντομαχία, μια λυσσαλέα πολεμίστρια.
Η Άρτεμις να εμφανίζεται σαν υπομονετική μαμή κι αλλού σαν μαινόμενη κυνηγός λεόντων.
Ο Ερμής από τη μια να είναι ένας κατεργάρης που κλέβει τα βόδια του αδελφού του Απόλλωνα, κι από την άλλη ο περίφροντις συνοδός των ψυχών στον κάτω κόσμο.

Με δυο λόγια, οι ιστορίες για τους αρχαίους θεούς αντικατοπτρίζουν απλά την αντιφατικότητα του ίδιου του ανθρώπινου χαρακτήρα.
Το δωδεκάθεο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πρώιμη εκλογίκευση του κόσμου, μια οικείωσή του.

Το τέλος των θεών

Αναθηματική πινακίδα με τον Ερμή, 
την Αφροδίτη και τον Έρωτα, 460 π.Χ.

Η έκθεση κλείνει με το διαφαινόμενο τέλος των Ολύμπιων θεών.
Το βλέπουμε στα βεβηλωμένα πρόσωπα των τελευταίων αγαλμάτων.
Βλέπουμε  τον τελευταίο χρησμό που είχε πει η Πυθία το 362 μ.Χ. στον απεσταλμένο του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη:
«Είπατε τώ βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ»,

δηλαδή .... «Πείτε στον βασιλιά, ότι στο χώμα κείτεται ο έντεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Χάθηκε και το νερό που μιλούσε».

Πηγή DW